naar het overzicht
Faalangst
Door Els van 20
Hallo iedereen, ik ben 20 jaar.
Het is moeilijk om met de deur in huis te vallen en heel mijn leven op tafel te leggen. Ik heb altijd gedacht dat ik de enige was met deze problemen, maar blijkbaar dus niet. Ik vind het wel spijtig dat ik niemand in mijn directe omgeving ken die met hetzelfde kampt. Want iemand die het niet meemaakt, begrijpt het meestal niet of wil er niet naar luisteren. Ik ben al heel mijn leven gepest geweest en dat zal altijd zijn littekens na laten. Ik zal het hen nooit vergeven, maar misschien is het niet alleen hun schuld. Ik had mezelf meer moeten vertrouwen en weten dat ik boven hen stond. Na een tijd ga je hen geloven en dat heb ik altijd gedaan. En nu durf ik nauwelijks onder de mensen te komen. Ik ben fout geweest om hen te geloven en mezelf neer te halen. Maar daar is het nu veel te laat voor. Ik heb al de helft van mijn leven verpest en laten verpesten. De pesterijen hebben ervoor gezorgd dat ik mezelf niets waard vind en geloof dat anderen er net zo over denken. Ik zou zo graag trots kunnen zijn op mezelf. Ik krijg soms wel positieve kritiek, maar ik kan nooit geloven dat er iets positiefs aan mij is. Op die manier verstoot ik ook veel mensen, terwijl ik net alleen maar vrienden zoek. Niemand neemt me au serieux als ik over mijn angsten en verdriet praat. Wanneer ik erover begin, luisteren ze gewoon niet en babbelen over iets anders. En dan heb ik het vooral over de mensen waar je meer van verwacht. Ik ben het beu om altijd voor iedereen te moeten klaar staan, maar wanneer ik hulp nodig heb laten ze me in de steek. Ze denken dat het gewoon een knop is die ik moet omdraaien, maar als het zo makkelijk zou zijn had ik het zo ver niet laten komen. Ik lijk van niemand steun te krijgen en overal waar ik kom, word ik genegeerd. Daardoor ga ik me nog meer afsluiten van mensen. Ik ben doodsbang om mezelf te laten zien of horen. Niemand beseft hoe het voelt om elke dag te moeten vechten en je eenzaam te voelen. Ik vraag me dikwijls af of het allemaal de moeite waard is om voor te vechten. Door al die angsten heb ik mijn dromen moeten opgeven. Ik had dolgraag verpleegkundige geworden. Ik heb twee jaar HO gevolgd en op een bepaald moment lukte het niet meer. De stages vroegen zoveel energie van mij dat het me gebroken heeft. Ik ging huilend naar het ziekenhuis en al waar ik kon aan denken was aan de dood. Het was een hele opgave om thuis te komen met de vraag of ik niet mocht stoppen. Uiteindelijk ben ik overgestapt naar accountancy. Maar wil ik dit mijn hele leven doen ? En niet alleen dat, ik voel me nog steeds hetzelfde, hoewel ik minder contact met mensen moet leggen. Natuurlijk vond iedereen het spijtig, iets dat ik duizend keer moest horen. Maar niemand vraagt zich af hoe ik mij daar bij voel. Soms weet ik niet wat me allemaal overkomt. Het doet pijn om altijd negatief over jezelf te denken of aan jezelf te twijfelen. Maar het is vooral ondraaglijk om er alleen voor te staan, door niemand begrepen te worden of als ze met me lachen. En het ergste is dat ik het soms allemaal zelf niet begrijp en dus niet aan anderen kan vertellen. Ik ga ook naar een psycholoog, maar er wordt niets gedaan aan mijn angsten. Ik kan er wel met mijn verhaal naartoe over mijn angsten en de situaties in mijn familie. Maar ik wil ook ECHT geholpen worden, want ik wil dit leven niet meer. Het is toch stom om bang te zijn van andere mensen, eten in het openbaar, openbaar vervoer, zelfs voor mijn eigen familie, ... En toch maken die dingen mij doodsbang en dat wil ik niet meer. Maar hoe harder ik er tegen vecht, hoe dieper ik val. Natuurlijk heb ik af en toe goede dagen, maar die wegen niet op tegen de slechte. Elke dag is een strijd die ik alleen moet doormaken. Ik wil gewoon graag ergens bij horen. Als dan eindelijk iemand mij aanspreekt en wil afspreken, zeg ik gewoon nee. Het is een automatisme geworden om te weigeren. Ik ben gewoon te bang om niet aanvaard te worden. Ik lijk geen evenwicht te vinden in mijn leven. Hoe meer de toekomst nadert, hoe banger ik word. Het is zwaar om in verbetering te geloven.
Ik wil eindelijk van het leven kunnen genieten en gelukkig zijn met wie ik ben en wat ik heb. Ik ben zo eenzaam en ik kan er met niemand over praten. Ik wil eindelijk ook eens kunnen zeggen dat ik vrienden heb.
Mijn familie maakt het er ook niet makkelijker op. Weet je hoe het voelt om mensen te willen opgeven die je doodgraag ziet om zo voor jezelf te kunnen zorgen ? Zij hebben me nodig en ik hen waarschijnlijk ook, maar toch heb ik vaak het gevoel dat ik hen MOET achterlaten. Ik zie hen doodgraag, maar ze kunnen me niet geven wat ik nodig heb. Ze hebben vooral tijd nodig voor zichzelf en daar hoor ik niet in thuis. Ik ben het beu om in m'n eentje te moeten huilen. Zij hebben altijd hún verhaal met hún problemen klaar, maar voor mij lijkt er nooit tijd over te zijn. Zij denken dat ze problemen hebben, maar die zijn niets in vergelijking met de mijne. Zij hebben het goed en maken het zelf weer kapot. En ik moet altijd voor hen klaar staan, maar ze laten mij in de steek. Ze lijken altijd meer aandacht te hebben voor vreemden dan voor diegene die voor hun neus staat. Ik durf amper nee tegen hen te zeggen. Ik zou niet bang mogen zijn om hen kwijt te raken, maar moeten weten/voelen dat ze er altijd zullen zijn ook als ik "nee" zeg. Langs de ene kant neem ik hen niets kwalijk, maar ze doen ook geen moeite om erachter te komen en dat doet wel pijn. Dan begin ik helemaal aan mezelf te twijfelen. Ik ga mezelf verantwoordelijk stellen voor alles. Schuldig omdat ik mensen in de steek laat, dat ik zwak ben en verkeerde beslissingen neem, dat ik geen karakter heb. Ik ben zo bang om mezelf te zijn dat ik soms vergeet wie ik ben.
Een relatie opbouwen lukt al helemaal niet. Doordat er voor mij nooit genoeg tijd was, ben ik heel onafhankelijk geworden en heb ik altijd voor mezelf gezorgd. Maar in een relatie ben je met twee en moet je bepaalde dingen met elkaar delen. Een relatie of vriendschap opbouwen lukt me gewoon niet. Ik heb altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Maar het ergste is dat ik ook meestal het tegengestelde niet ondervind. Ik weet dat ik eerst zelf moet genezen en van mezelf moet leren houden, veel mensen vertellen me dat. Maar er is niet één iemand die me zegt hoe ik dat moet doen. Goede raad heeft iedereen, maar helpen doen ze niet. Ik kan niet iets dat ik heel mijn leven geloofd heb ineens veranderen. En ik ben te bang om mensen binnen te laten. Ik help graag mensen, maar waarom kan ik mezelf niet helpen ? Wanneer ik niemand meer kan helpen, heb ik het gevoel dat ik geen waarde meer heb. Het is heel moeilijk om oprechte mensen te vinden. Ik ben door alle toestanden in mijn leven heel wantrouwig geworden tegenover de mensen. Het doet verschrikkelijk veel pijn om altijd negatief over mezelf te denken. Ik voel me overal het buitenbeentje. Ik wil vertrouwen kunnen hebben in anderen en in mezelf, dat anderen mij kunnen vertrouwen. Ik wil niet langer bang zijn om fouten te maken of te twijfelen. Ik wou dat ik eindelijk eens een compliment kon aanvaarden. Ik wil iemand die in mij gelooft en ik wil vooral in mezelf kunnen geloven. Wat ik het liefst wil, is dat de alledaagse dingen voor anderen ook alledaags kunnen worden voor mij. Ik heb waarschijnlijk niet eens de helft gezegd dat ik wou zeggen, maar ik ben toch al blij dat ik iets heb kunnen loslaten.
