naar het overzicht
Mijn faalangst...
Door een meisje van 24
Ik ben een meisje van 24 jaar, dat sinds kort heeft besloten om nu écht iets te gaan doen aan haar faalangst. Ik moet zeggen dat ik, in principe, weinig last ondervind van mijn faalangst in mijn dagelijks leven. Dit is omdat ik eigenlijk alles uit de weg ga waardoor ik last van de faalangst zou kunnen hebben. Ik vind dat ik een simpel leventje leid en ben best tevreden. Maar eigenlijk zou ik zóveel meer willen......Maar als ik daar alleen al over nadenk, weet ik niet hóe ik dit aan moet pakken. Waar moet ik beginnen? Pffff......Zelfs met het schrijven van dit verhaal heb ik moeite. Ik wilde het eigenlijk gisteren doen, maar zag er tegenop. Ik wist niet hoe ik moest beginnen. Ik was bang dat mijn verhaal chaotisch zou worden, dat niet alles in de juiste volgorde zou staan en dat ik dingen over het hoofd zou zien. Waarom ik nu tóch probeer mijn verhaal te vertellen, is omdat ik het gewoon even kwijt wil.....Ooooohhhh, wat ben ik nu zenuwachtig! Gewoon om het feit dat ik dit verhaal nu zit te schrijven...
Toen ik 4 jaar was, zat ik op (klassieke) balletles. Alle meisjes om me heen dansten en deden wat de juffrouw ze vroeg. Het is niet dat ik niet wílde, maar ik dúrfde echt niet te bewegen. Ik bleef werkelijk stokstijf staan! Dit ging elke week zo. Ik was in de les aanwezig, maar verroerde me niet. Als mij werd gevraagd of ik ballet wel leuk vond, zei ik het geweldig te vinden. In gedachten danste ik de sterren van de hemel..... Maar in het echt durfde ik geen stap te verzetten. Hierdoor was ik ook nog eens bang dat de juffrouw en de andere meisjes mij raar zouden vinden. Gelukkig was de juffrouw altijd heel aardig. Ze is nooit boos op me geworden!Verder waren er inderdaad een paar meisjes die niet zo aardig tegen me deden. Als ze me uitscholden o.i.d. zei/deed ik helemaal niks terug en bleef gewoon aardig tegen ze. Maar natuurlijk vond ik het vreselijk dat er mensen waren die onaardig tegen me waren. Waarom?
Ik heb in totaal 4 jaar op deze balletschool gezeten. In die 4 jaar ben ik zeker wel vooruitgegaan. Uiteindelijk durfde ik de juffrouw na te dansen en deed ik mee met de rest. Wel bleef ik alleen op de juffrouw letten en keek ik niet naar de andere meisjes. Ik was, vooral op dat moment, heel bang dat de meisjes iets stoms over/tegen me zouden zeggen. Alleen heb ik nooit echt durven 'vrij dansen'. Wél durfde ik de juffrouw na te doen tijdens het 'vrij dansen'.Na een paar jaar was het, praktisch gezien, handiger als ik naar een andere balletschool zou gaan. Dit gebeurde. Hier ben ik overigens niet langer dan een jaar gebleven..... Ik vond het niet leuk meer!
Nu durfde ik wél te bewegen en probeerde met de groep mee te gaan, maar de juffrouw was veel strenger. Regelmatig kreeg bij haar het gevoel dat ik het niet goed genoeg deed, dat ze me afwees.Ook de gymles was altijd een hel voor mij. In de kleuterklassen (groep 1, 2 en 3) hadden we een speelzaal, waar we regelmatig gymles kregen. Er was een glijbaan..... En dit vond ik verschrikkelijk! Iedereen ging van de glijbaan af, maar ik durfde niet. Ik weet dat ik heel veel heb gehuild tijdens die les. De juffrouw was streng en dwong mij, voor mijn gevoel, om dingen te doen die ik niet durfde. Ik durfde niet op de kast te klimmen, ik durfde geen koppeltje te duikelen. In principe durfde ik niks!
Vanaf groep 4 t/m groep 8 kreeg ik les van de 'echte' gymleraar. Ook bij hem was ik nog steeds bang voor heel veel dingen, maar ben wel vooruit gegaan. Het koppeltje duikelen kreeg ik erg goed onder de knie en vond het geweldig als de gymleraar mij een complimentje gaf.In tegenstelling tot de juffrouw waar ik eerst gymles van kreeg, liet deze 'meester' mij wat vrijer. Hij dwong me niet!De handstand en de radslag bijvoorbeeld heb ik nooit gedurfd/gekund, maar vond dit zelf ook niet erg. De meester vond dat ik het altijd even moest proberen. Dit deed ik (ik deed altijd wat er van me werd gevraagd), maar ik wist dat het toch niet ging lukken en had me daar al bij neergelegd.Verder zat ik in die tijd ook op blokfluitles. Gelukkig viel ik niet zo op in die groep, omdat het blokfluiten me beter af ging dan sporten. Maar geloof me, ik heb mijn huiswerk nooit gedaan!
Toen ik mijn 'blokfluitdiploma' had, ging ik op vioolles. Na 10 lessen ben ik gestopt. Ik vond de viool wel een geweldig instrument, maar vond de juffrouw niet aardig. Waarschijnlijk wist ze niet wat ze met me aanmoest (uiteraard deed ik deed mijn huiswerk voor viool ook niet) en frustreerde dit haar. Ze had veel kritiek op mijn houding (manier van staan en vasthouden van viool) en was nogal hardhandig. Hiermee bedoel ik: ze kneep me! Nou, vioolspelen hoefde niet meer voor mij. Dat kon ik niet! En waarom deden sommige mensen toch zo onaardig tegen me?
Zo'n zelfde verhaal gold voor mij met zwemles. Ik had een aardige badmeester van wie ik privéles kreeg. Het heeft heel lang geduurd voordat ik zonder bandjes en plankjes op mijn buik durfde te zwemmen, maar uiteindelijk is het me gelukt. Op mijn rug zwemmen en in het water springen, heb ik pas veel later geleerd. Wat ben ik bang geweest tijdens de schoolzwemlessen!!!Maar in groep 6 heb ik toch uiteindelijk mijn A-diploma gehaald. Voor mij hoefde het allemaal niet zo nodig, maar ja, ik MOEST.
Op de basisschool, in de klas, had ik een slechte concentratie; was zeer snel afgeleid. Ik keek veel naar buiten of naar de druppelende kraan en zat altijd op mijn nagels te bijten. Regelmatig werd ik apart gezet of moest ik in de hoek gaan staan van de juffrouw. Ik begreep er niets van! Wat deed ik verkeerd? Ik zat in de klas en deed, voor mijn gevoel, precies wat er van me werd verwacht. Het deed me zo veel verdriet om straf te krijgen, terwijl ik niet eens wist dat ik iets verkeerd deed. Ik wílde juist helemaal niks verkeerd doen..... Ik wilde juist alles goed doen! Ik deed altijd alles om iedereen tevreden te stellen. Ik deed wat mensen van mij verlangden. Dit werd niet gezien!
Ik was overigens wel heel spontaan en sociaal. Ik wilde met iedereen bevriend zijn en had ook veel vriendjes en vriendinnetjes. Maar ik was ook erg gevoelig voor pesten/plagen, want er waren ook een aantal klasgenootjes die dat deden bij mij. Ik kon maar niet begrijpen waarom er gepest werd. Ik deed toch zeker niks verkeerd? Zomaar uit het niets konden klasgenootjes onaardig tegen me doen en me pesten! Waarom? Ik zei nooit iets terug. Dat durfde ik niet. Ik had medelijden met klasgenootjes die ook werden gepest. Deze kinderen probeerde ik altijd gerust te stellen en te troosten.
In groep 3 was de groep in tweeën gesplitst. Je had groep zwart en groep rood. Groep zwart was voor de kinderen die wat sneller leerden. Ik zat in groep rood, omdat de juffrouw dacht dat groep zwart te moeilijk voor mij zou zijn. In groep rood was ik overigens elke keer vrij snel klaar met mijn werk, waarin ik erg weinig fouten maakte. Als ik wilde, mocht ik tóch naar groep zwart van de juffrouw. Maar nee, dit deed ik niet. Ik durfde niet! Ik dacht dat ik niet goed genoeg was!
Toen ik een jaar of 6 was, wist ik wat ik wilde worden. Schrijfster, tolk, zangeres en actrice! Ik hield veel van schrijven en deed dit regelmatig (maar maakte nooit iets af!). Toen ik 9 jaar was, schreef ik een brief naar een uitgeverij om te vragen of mijn boek uitgegeven zou kunnen/mogen worden (ik had dit 'boek' overigens niet meegestuurd, omdat het nog niet af was). Bijna een jaar heb ik moeten wachten op een antwoord van die uitgeverij. Wat was ik blij toen ik die brief op de deurmat zag liggen! Ik maakte hem open.... En raakte diep teleurgesteld. Ze schreven dat ze het erg leuk vonden dat ik verhalen schreef en dat ik hier vooral mee door moest gaan. Ze vonden me nu nog wel erg jong, maar wie weet dat het me op latere leeftijd zou lukken. Voor mijn gevoel hadden ze me afgewezen. Ik was te jong. Niet goed genoeg. 'Ik kan het niet!'Ik schaamde me diep hiervoor en vertelde dit aan niemand! Niemand mocht dit te weten komen! Hierna heb ik zelden nog een verhaal geschreven..... Af en toe nog, heel stiekem.
Rond mijn 8e levensjaar ging ik met mijn ouders mee op bezoek bij Nederlandse vrienden, die toentertijd in Duitsland woonden. Daar praatte ik met mijn moeder en haar vriendin over wat ik wilde worden. Mijn moeder vond het erg leuk dat ik tolk wilde worden en was hier enthousiast over tegen haar vriendin. Die vriendin zei dat het erg moeilijk was om een goede tolk te worden, voor mij. "De beste tolken zijn tweetalig opgevoed!", zei ze. "Mijn kinderen zouden beter tolk kunnen worden, want zij worden opgevoed met Nederlands en Duits."Na deze woorden stortte mijn wereld in. Ik moest eigenlijk heel erg huilen, maar hield mijn tranen in..... Maar ik had zojuist te horen gekregen dat ik niet goed genoeg ben om tolk te worden.Dag droom! Vaarwel!
Zo zijn er nog talloze voorbeelden van vroeger te noemen....... Maar goed. Het is duidelijk: ik durfde weinig, was bang dat ik iets niet kon of dat ik niet goed genoeg was. Ik was bang dat mensen me raar vonden en/of me zouden pesten. En ik werd niet begrepen!!!
Toen ik 12 jaar was, ging ik naar de middelbare school en was vastbesloten om mezelf te veranderen, omdat ik niet tevreden was met degene die ik was.Ik wilde niet meer zo stil, bang en onzeker zijn. Ik ging me anders gedragen. Ik deed druk(ker) en gaf mensen een grote mond. Ik begon veel scheldwoorden te gebruiken en beet van me af (voor zover ik dit kon), wanneer dit nodig was.Uiteindelijk begon ik met roken en ging ik met de 'stoere mensen' om.
Mijn huiswerk maakte ik niet, maar dat was ik wel gewend, want dat had ik nog nooit gedaan!Na schooltijd en in het weekend hing ik altijd op straat rond met vrienden. Alcohol en wat te blowen ontbrak zeker niet! In jongens was ik altijd al geïnteresseerd geweest, maar had nog nooit meegemaakt dat ze ook geïnteresseerd waren in mij! Dit beviel me wel! Natuurlijk ging het ze niet om mij als persoon, maar gewoon om een beetje te experimenteren. Maar dat besefte ik toen nog niet.....Het gaf me een goed gevoel om aandacht te krijgen van jongens. Het gevoel dat ik er toe deed, dat ik bijzonder was....
En ikzelf was toentertijd bijzonder geïnteresseerd in iedereen; alle mensen die ik kende en leerde kennen (dit was ik vroeger ook al). Ik wilde met iedereen praten en vrienden zijn.Maar goed, de jongens... Ik heb met flink veel jongens gezoend en geëxperimenteerd. Totdat mensen mij regelmatig 'slet' noemden. Het was absoluut niet mijn bedoeling om mensen tegen mij in het harnas te jagen! Vooral veel meisjes lieten me weten mij niet te mogen en ik hoorde regelmatig van mensen om me heen dat 'Truusje' en 'Elsje' me in elkaar wilden slaan.Bedreigingen werden normaal voor me. Ik dacht inmiddels dat dat bij het leven hoorde; het échte leven! Een aantal keer is het dus ook wel gebeurd dat ik werd geslagen.....Ik kan nog heel veel vertellen over deze tijd, maar dat doe ik niet. Dan wordt het verhaal echt véél te lang.
Afijn, ik heb op 3 verschillende middelbare scholen gezeten. Uiteindelijk heb ik mijn MAVO niet afgemaakt en ben ik van school afgegaan. Ik ging in de kassen werken; tomaten plukken. Na een klein half jaar, liet ik (inmiddels 17 jaar) mezelf opnemen in een psychotherapeutisch centrum voor 24-uurs-behandeling.Ik was namelijk behoorlijk depressief geraakt het afgelopen jaar en zat aan de antidepressiva. Mijn ouders waren bang dat ik mezelf iets aan zou doen....
Ik kleedde mezelf in het zwart, droeg zwarte make up in dikke randen om mijn ogen heen en luisterde naar black metal-muziek. Ik beet, na al die jaren, nog steeds nagels en had er een nieuwe vorm van automutilatie bij. Ik trok al mijn wimpers en wenkbrauwen er uit. Echt ALLES, totdat er geen haartje meer rondom mijn ogen zat. Hier schaamde ik me voor, dus maakte ik de zwarte randen om mijn ogen nóg wat dikker, zodat niemand het zou zien.Het nagelbijten was trouwens ook verergerd. Als het met mijn tanden niet meer ging, gebruikte ik een mesje of een passer. Totdat er, min of meer, geen nagel meer over was!Ik heb 9 maanden in therapie gezeten, maar heb er weinig over mezelf losgelaten....... Dus of ik er écht iets aan heb gehad, betwijfel ik.Ik ben er vooral harder geworden en heb er geleerd mijn emoties uit te schakelen (uiteraard was dit niet de bedoeling van deze therapie!).
Op mijn 19e ging ik op mezelf wonen. Ik had een uitkering en ging dagelijks met vrienden om. Op een gegeven moment kreeg ik een vriend, waar ik 3,5 jaar mee samen ben geweest. Hij wilde dat ik weer ging werken. Dit deed ik. Ik ging in een winkel werken.Later vond hij dat ik eigenlijk weer naar school moest gaan. Ik ging een deeltijd-opleiding SPW volgen en werkte daarnaast in een gezinsvervangend tehuis.De relatie is nu bijna een jaar uit. Het heeft me heel veel pijn gedaan..... Maar als ik er op terugkijk, is het beter dat we niet meer samen zijn. We hadden altijd ruzie en begrepen elkaar niet. De relatie maakte mij erg onzeker en bang. Alleen begrijp ik nog steeds niet dat hij na die 3,5 jaar al binnen 2 weken een ander had. Betekende ik dan helemaal niks voor hem ofzo?Met de opleiding SPW ben ik gestopt, vrij snel nadat onze relatie stopte. Het werk kan je ook doen als je niet gediplomeerd bent, dus..... En dit werk is toch niet wat ik wil!Wat ik wél wil, weet ik niet helemaal. Tja, ik heb dromen......
We zijn nu bij het punt 'heden' aangekomen en ik klap werkelijk helemaal dicht. Ik weet even niet hoe ik alles op moet schrijven. Daarom denk ik dat ik dit oversla. Misschien schrijf ik dit binnenkort nog wel op. Maar nu lukt het me niet.
